वो  कौन  था ?

            दोन तीन वर्षापुर्वीची गोष्ट.  मुंबईहून नागपूरला यायला निघालो तेव्हा मुलाचा फोन आला ," बाबा, मी आवश्यक कामासाठी अमरावतीला जात आहे मित्रासोबत. कार नागपूरला आत्याकडे ठेवली आहे." आम्ही दोघेही नागपूरला सकाळी ९.०० वाजता उतरलो. बहिणीकडे गेल्यावर तिने काही लवकर जाऊ दिले नाही. जेवण, आराम, गप्पा यातच दिवस गेला. संध्याकाळी दोघेही कारने शहापूरला जायला निघालो.

             अवघा ५० कि.मी.चा प्रवास. त्यातच नागपूर - भंडारा चौपदरी रस्ता झालेला. तरी संध्याकाळची गर्दीची वेळ असल्यामुळे नागपूरबाहेर पडायला सहा वाजले. एकदा हायवेला लागल्यावर गाडी सुसाट सोडली. एफ एमवर मस्त गाणी लागलेली. बायकोला गमतीने म्हटले, " काय मग ? लाँग ड्राईव्हचा फील येतोय ना ! "
ती हसून म्हणाली, " पन्नास किलोमीटर....लाँग ड्राईव्ह...छान ! "

            अर्धा रस्ता पार होईपर्यंत अंधार गडद झाला. सुसाट वेगातल्या गाडीला एकाएकी जोरात झटका लागला. गाडी डिव्हायडरला धडकलीच असती पण...... कशीबशी कंट्रोल झाली व हेलकावत बाजूला थांबली. बराच वेळ बसूनच राहिलो. छातीची धडधड कमी होताच खाली उतरलो. मागचे उजवीकडचे चाक बसले होते. स्टेपनी बदलणे भाग होते. पण मदतीला कोणीच नव्हते. स्टेपनी, जँक सगळे बाहेर काढून ठेवले. थोडा प्रयत्नही करून पाहिला. पण स्क्रू एवढे टाईट होते की हलायलाच तयार नव्हते.  ती खाली उतरली होती. तिला म्हटले, " तू गाडीतच बसून रहा. आतून दार बंद करुन घे. मी मदतील कोण भेटतो का ते पाहतो."

            ती आधी तयारच नव्हती. आजूबाजूला दाट झाडे व माकडांचा हैदोस सुरु होता.  रहदारी सुद्धा तुरळक होती. ती गाडीत बसताच मी आधी समोर गेलो. तिकडे कोणीच नव्हते. मग मागे आलो. परत तिला धीर देऊन मागच्या बाजूला डिव्हायडर ओलांडून रस्ता पार केला. थोड्या अंतरावर एक पेट्रोल पंप दिसला. तेथे एक झोपडी होती. बाहेर टायर वगैरे ठेवलेले होते. मोठ्या उमेदीने मी तेथे गेलो. एक विशीतला पोरगा दिसताच मी त्याला सगळी आपबीती सांगितली. " मालक बाजारमें गये है सब्जी खरीदने. ये छोडके मै कैसे आ सकता हूँ ?" मी त्याला मदतीची विनंती करताच तो तयार झाला. झोपडीचे दार टेकवून तो माझ्यासोबत आला. गाडीपाशी येताच तिने आवाज दिला. ती खूपच घाबरली होती.

            त्याने ताकदीने स्क्रू काढून स्टेपनी बदलली. डिकीत चाक व सामान ठेवून म्हणाला, " साब, स्टेपनी जल्दी बना लेना. वो टायर कमजोर है. " तो जायला निघाला तसा मी खिशात हात घातला. खिशात पाचशेचीच नोट होती. मी त्याला म्हणालो, " मुन्ना, तुम गाडी में बैठो. मै तुम्हे पेट्रोल पंप पर छोडता हूँ. तुम्हे पैसै भी तो देने है."
   " नही साब, पैसे नही होना. मँडमजी डर रही है. आप जल्दी निकल जाईये." एवढे बोलून तो झपझप डिव्हायडर ओलांडून अंधारात नाहीसा झाला. मला फार चुटपुट लागून राहिली. कार स्टार्ट करून मी पुढे निघालो. माझी चुकचुक ऐकून ती म्हणाली, " तुम्ही नेहमीच तर नागपूरला जात असता. मुद्दाम गाडी थांबवून त्याला पैसे देऊन टाका. बिचारा देवासारखा धावून आला." आता स्पीडवर कंट्रोल आले होते. सावकाश घरी पोचलो.

               दोन तीन दिवसांनी मित्रासोबत नागपूरला जायचा योग आला. वडोदा गांव येताच मला त्याची आठवण झाली. मी मित्राला पेट्रोल पंपजवळ गाडी थांबवायला सांगितली. खाली उतरून मी त्या झोपडी जवळ गेलो. दार बंद होते. आजूबाजूला कोणीच नव्हते. पेट्रोल पंपवर जावून चौकशी केली तेव्हा कळले की तेथे कोणी मुलगा काम करीत नाही. पंक्चर दुरुस्तीवाला गावी गेला होता. मी परतलो.
             ........ नागपूरला जाताना अजूनही त्या पेट्रोल पंपजवळ येताच मला त्या मुलाची आठवण येते. तो कोण होता हे गूढ काही उकलले नाही. फक्त त्याच्या दीर्घायुष्याची कामना करण्याशिवाय माझ्याकडे दुसरा कोणता पर्याय आहे ?

                                                                            *****  सुरेश इंगोले  *****