बाप.
   
    " सर,
              माझं हे पत्र वाचून तुम्ही बुचकळ्यात पडाल म्हणून आधीच सांगते. मी तुमची विद्यार्थिनी. चेतना रंगराव मस्के. बावीस तेवीस वर्षांपूर्वी तुम्ही मला कॉलेजात शिकवले आहे. तुम्ही सर्वच विद्यार्थ्यांना खूप आत्मियतेने शिकवायचे. तुमच्या तासाला कोणीही बुट्टी मारत नसे. तुमच्या प्रेमळ स्वभावामुळे तुम्ही आम्हा सर्वांना हवेहवेसे वाटायचे. मला तर नेहमी वाटायचे की तुम्हीच माझे वडील असायला हवे होते. आपण एकाच गावात राहत असल्यामुळे मी इंग्रजीच्या काही अडचणी विचारायला तुमच्या घरी यायचे तेव्हा तुमचं तुमच्या मुलांशी बोलणं वागणं पाहून मी भारावून जायचे.
सहजच तुलना करताना मला माझा बाप तुसडा, रागीट, सदा कावलेला दिसायचा. काही मागितले की अंगावर वसकन ओरडायचा. त्या घरात राहू नये असे वाटायचे.

          कॉलेजच्या सहलीसाठी पैसे मागितल्यावर माझा बाप मला खूप बोलला. मी वर्गात रडत बसले असता तुम्ही मला मायेने विचारले. मी भावनेच्या भरात तुम्हाला बापाबद्दल बोलले तेव्हा तुम्ही मला माझ्या बापाच्या आर्थिक परिस्थितीविषयी कल्पना दिली. बापाचं मन कसं असतं..इच्छा असूनही काही करता येत नाही तेव्हा तो कसा तडफडतो याची जाणीव करून दिली. आश्र्चर्य म्हणजे मला पैसे देऊन बापाने सहलीला परवानगी दिली. मी चकितच झाले.
     सर, माझ्या लग्नाच्या वेळी मला कळले की तुम्ही जसे मला समजावले तसेच माझ्या बापालासुद्धा  समजावून सांगितले होते. सहलीसाठी तुम्हीच मदत केली आणि त्याची परतफेड कशी करायची याची सुद्धा कल्पना दिली होती.
        सर,  आज माझ्या मुलीच्या बाबतीत हेच घडू लागले तेव्हा मला आवर्जून तुमची आठवण झाली.  मी तिला तुमच्याबद्दल सांगितले. तिला तुम्हाला भेटायची इच्छा आहे. माहेरी चौकशी केली असता तुम्ही बरेचदा बाहेरगावी असता असे कळले. या पत्रात दिलेल्या नंबरवर तुमची खुशाली कळवा. आम्ही तुम्हाला भेटायला नक्की येवूच.

                               आपली विद्यार्थिनी,
                                  चेतना